Shamia e bardhë e Drenices nga poetja spikatur Elmije Ajazi

Shamia e bardhë e Drenicës

Në Drenicë s’qajnë gratë me lot,
Ato qajnë me heshtje që djeg si zjarr,
Me shami të bardhë, me zemër plot,
Si lisat që qëndrojnë mbi dhe të tharë.

Nën hijen e djepit, me duar të plasura,
Rritën bij që kurrë s’u përkulën,
Me këngë në gji e plagë të hapura,
Mësuan flamurin kur plagët lulëzuan.

Në darka pa bukë, në netët pa dritë,
Luteshin qetë, pa zë, por me shpirt,
Çdo fije floku u thinj duke pritë,
Por kurrë nuk ranë në ankth apo frikë.

Panë djemtë me pushkë të niseshin larg,
I përcollën me puthje dhe bekim,
“Shko, biri jem, për tokën e bardhë,
Nëse bie, do t’këndoj me krenim.”

Nuk ngritën varre, por ngritën kujtime,
S’e përmendën kurrë fjalën “pse”,
Në çdo shtëpi – një nënë me ndjenjime,
Që stuhitë i sfidon me zemër, me dhe.

Në çdo nënë Drenice fshihet betejë,
Jo me armë, por me shpirt të hekurt,
Pushka s’bën jehonë, por ndjenja rreh,
Dhe liria rritet me këngë të përvluar.

S’e pyet fatin pse mori aq shumë,
As pse djali nuk erdhi me gaz,
Në sofrën bosh, ajo rri me nderim,
Pret jo me shpresë – por me zemër flakëplas.

Shamia e bardhë nuk fsheh thinjat gri,
Por mbulon betejat që heshtja i fsheh,
Kur Drenica digjej, ajo me urti
E shtrëngoi dhimbjen që thellë nuk qetësohet kurrë.

“Shko, biri jem, se tokës i duhesh,”
Ia tha pa dridhur as sy, as zë,
Se nënat këtu nuk tuten kurrë,
E përballin vdekjen si nder, si jetë.

Në çdo varr ku shkruhet një emër i ri,
Ka një nënë që jeton përtej dhimbjes,
Ajo s’e vesh zi – se zi është trishtimi,
E ajo lind dritë në çdo brez të fitores.

S’mund të flasësh për Drenicën me lavdi,
Nëse nuk përulesh para nënës që priti,
Që derën e mbajti të hapur për bij,
Dhe e mbylli me lot, kur askush s’erdhi.

Por ajo s’u thye, nuk ra, nuk u shua,
Se nëna e Drenicës është rrënjë e jetës,
Në çdo brez ku rreh gjaku për liri,
Ajo është zëri – e fryma e shenjtës.

Elmije Ajazi