Elvira Zeneli Në Valën e Kaltër Ka dhimbje që shuhen jo me harrim,por me qetësinë e ujit që di të

Nuk është veç një femër për t’i shuar epshet Mblodha forcat e mia për të përballuar peshën e rëndë mbi

KUR VLERA GJEN VETEN Gjurmët e tradhëtisë, fantazma tek shtëpi e vjetër.Ja ndiej britmat klithën, zjarrin e fundit Vavelit të

DASHURIA QË MUNDI KOHËN…(Rrëfim i frymëzuar nga gojëdhënat shqiptare) Në një fshat të largët malor, në kohën e Perandorisë Osmane,

Eh, jeshilja I pashëm, shtatëlartë,i ëmbël – vështirë zemrën t’ia rrëmbesh.Buzë mjaltë, shpirt zjarr,sytë jeshilë të huton nga larg. Hijeshi

Elvira Zeneli Mësuesja ime shëmbulli i duhur për mua. Për një nxënës, figura e mësuesit është aq e rëndësishme sa

Të dua, o i uruar U mbytëm në skëterrën e heshtjes,Heshtëm ndjenjat tona,Lamë krenarinë të na udhëheqë zemrën.Sa marrëzi! Stinët

Kam ra n’dashni Kam ra n’dashni, e mora vesh,nga mënyra si më shikon,si e ndjej në palcë,nga zjermi kur lëshojnë