Këndi poetik nga e çmuara Elmije Ajazi

SHAH-MAT MBI TRYEZEN E DITËVE

Shah-mat mbi tryezën e ditëve,
shpirtin e gjen të palosur — jo të shkulur.
Në qoshe, ku tingujt bien dhe heshtja merr frymë, lind një zë i vogël:
“Mos ik nga dhimbja — mëso të lexosh në të.”

Çdo humbje që duket fund,
rrit një rrënjë që shtrihen nën gurë e dhe,
ndërsa rrënjët bëhen rrugë —
rrugë që të çojnë në kuptime që s’i dinit më parë.
Rrugë që të mësojnë se e vërteta nuk është gjithmonë ajo që duket,
dhe se çdo plagë është hartë e një peizazhi të brendshëm.

Dhe aty ku mendon se gjithçka ka mbaruar,
një dritë e vogël shpërthen midis hijesh:
ajo që ke humbur nuk ishte gjithçka,
ajo që ke mbajtur është më e fortë se çdo frikë.

Shah-mat mbi tryezën e ditëve,
është jo fundi, por fillimi i të kuptuarit.
Fillimi i të njohurit veten, të vërtetës që ecën nën lëkurë,
dhe fuqisë që lind kur pranon gjithçka që ka qenë.

Mëso të qëndrosh aty, në qoshen ku tingujt bien,
mos u tremb nga heshtja, mos u tremb nga humbja.
Sepse rrugët që lindin nga plagët, rrugët që lindin nga errësira,
janë ato që të bëjnë të lëvizësh më i fortë,më i qetë, dhe më i gjallë.

Kur nata mbulon horizontin dhe errësira të duket e pafund,
kujto se çdo yll që sheh mbi kokë të tregon rrugën.
Çdo plagë e vjetër është një shkëndijë,
çdo frikë e kaluar është një urë mbi humnerë.

Ti ec, edhe kur këmbët dridhen, edhe kur shpirti dëshiron të rrëzohet —
sepse fuqia e vërtetë nuk vjen nga fitorja,
por nga guximi për të qëndruar në lojën që të tremb,
dhe për të shndërruar çdo shah-mat në rilindje.

Në çastet kur gjithçka duket e qetë dhe e heshtur,
ti do të kuptosh:
jo çdo humbje të vret, por çdo humbje të bën të pathyeshëm.

Regensburg , më 23 Shtator 2025