Nga znj.Elvira Zeneli këndi poetik

Elvira Zeneli

Besa dhe e Vërteta

Kur shoh hënën e kristaltë,
degën e kuqe të vjeshtës që rrjedh ngadalë,
prek hirin pranë zjarrit të fshehtë,
gjithçka tek ti më thërret – e pastër, si e vërteta që nuk shuhet asnjëherē.

Miqtë e fjalës pranë i kam,
i respektoj si diellin ku rrënjë ka zënë.
Por historia shpesh shtrembërohet e fshehur,
e vërteta tretet, hesht çdo fjalë e mbetur.

Kanë gjykim të madh ata,
mbi të trishtëmet rrafshira,
por fjala kthehet për interesa,
si kromozome te qelizat e nxira.

Por ama, nëse pak nga pak resht së më dashuri,
do të resht së të dashuri pak nga pak.
Nëse papritur më harron,
mos më kërko më, se atëherë do të të kem harruar.

Miqtë e mi rrojnë me dritën,
e prekin, e ndjejnë pa tjetërsimin,
historisë nuk ia zhveshin misterin,
i qëndrojnë fjalës si Rozafa besimin.

Nëse era e detit më lë në breg,
ku rrënjë kam zënë pa të thënë fjalë,
do të ngre krahët e mia, do të kërkoj tokë tjetër,
sepse forca nuk shuhet, s’harrohet asnjëherë.

Si fëmijë me ndjenjat vrapojnë,
në vallëzim të besës mbretërojnë,
por e vërteta tjetër rrotullohet,
një arenë ku fshehtësia shpesh sundon valë.

Por, nëse çdo ditë, çdo orë,
ndien se je caktuar për mua me ëmbëlsi mizore,
oh dashuria ime, oh e imja,
tek unë gjithë zjarri përsëritet, tek unë asgjë nuk shuhet.

Më vret kur thyhet e vërteta,
për interesa të fshehta, me shpresa të rreme,
por aty ku familja më uli me nder,
edhe si atome të shpërthyer diku, do të kthehem.

Dashuria ime ushqehet me dashuri rinie,
dhe derisa të jetosh, në krahët e tu çapkënërie,
pa u larguar prej krahëve të mi,
sepse aty qëndron besa, kujtesa dhe fjala e burrit.

Në buzën e shpirtit shoh kohëz dashurie,
të mos shteroj shija e mendimit,
në sytë tuaj sërish mall e ndjej,
që në shpirt të mos kem mundime!