Nga Elvira Zeneli

Elvira Zeneli

Ndryshimi si zgjedhje e ndërgjegjshme

Në një moment të pashmangshëm të jetës, njeriu ndalon së jetuari për t’u dukur dhe fillon të jetojë për të qenë. Ky është çasti kur ndryshimi nuk buron më nga nevoja për t’u përshtatur me pritshmëritë e jashtme, por nga dëshira e brendshme për të ruajtur integritetin personal. Nuk është rebelim ndaj botës, por një akt i thellë ndërgjegjjeje, ku njeriu mëson të vendosë kufij dhe, mbi të gjitha, të ketë guximin t’i respektojë ata.

Ndryshova për të jetuar më mirë, jo për t’i kënaqur të gjithë. Me kalimin e kohës kuptova se përpjekja për të qenë e pranueshme për çdo mendim dhe çdo kërkesë e shndërron njeriun në një reflektim të paqartë të të tjerëve, duke humbur thelbin e vet. Prandaj, nuk humbas më kohë me debate të kota, ku fjala shpesh përdoret për të ushqyer egon dhe jo për të ndriçuar të vërtetën. Vlerësoj mendimet e atyre që afrohen me qëllim ndërtues dhe me energji të mirë, sepse dialogu i vërtetë nuk imponon, por pasuron dhe hap horizonte.

Nuk u përmbahem më atyre që nuk duan të jenë aty, as atyre që zhgënjejnë vazhdimisht pa reflektuar mbi veprimet e tyre. Largimi, në këtë këndvështrim, nuk është braktisje, por një zgjedhje e vetëdijshme për të mos u mbajtur peng nga marrëdhënie që konsumojnë më shumë sesa japin. Nëse diçka më shqetëson, e shmang, jo nga frika, por nga mençuria që vjen me përvojën. Kam mësuar se jo çdo betejë meriton të luftohet dhe jo çdo zë duhet ndjekur, sepse energjia njerëzore është e kufizuar dhe duhet përdorur me maturi.

Atje ku injoranca bërtet, inteligjenca ime zgjedh të heshtë. Kjo heshtje nuk është pasivitet dhe as dorëzim, por vetëkontroll. Është mënyra për të mos lejuar që zhurma të diktojë drejtimin e mendimit dhe të deformojë qartësinë e gjykimit. Heshtja, në këtë rast, shndërrohet në një formë të lartë komunikimi, sepse refuzon t’i japë legjitimitet banalitetit dhe konfliktit të panevojshëm.

Kështu, arrij të marr frymë në paqe. Paqja nuk është mungesë vështirësish apo sfidash, por aftësia për të mos u robëruar prej tyre. Është një gjendje e brendshme ekuilibri, ku njeriu mbetet i kthjellët edhe kur rrethanat e jashtme janë të paqëndrueshme, dhe ku qetësia bëhet forcë, jo arratisje.

Në përfundim, ndryshimi që zgjodha nuk synon përsosmërinë, por ndershmërinë ndaj vetes. Të jetosh më mirë do të thotë të jetosh më i vetëdijshëm, më i përzgjedhur në marrëdhënie dhe më e drejtë me nevojat e shpirtit tënd. Sepse njeriu që mbetet i vërtetë me veten, edhe në heshtje, është më i fortë se ai që fiton çdo debat, por humbet paqen e brendshme.