Të dua poezi nga Miranda Troçi Derti

TË DUA
(romancë)

Shtegut dashurisë pranverës vrapova.
Të ndjej deri në ashtë më thellë ç.imagjinova.
Atë zërin tënd melodioz më ndezë ëndërrën.
E ndjeja që do më duash prisja për t.më thënë.

Shtangur ngecur tra duart akull ngrirë.
Fjalë yte ëmbël nga buza të rrodhi.
Tentakulash gjarpëruar bërë morrnicë.
S.lëviz dot e s.kuptoj ç.ndodhi.

Fshehur fjala thellësisht nxori lotë.
Ashtit që po plasë si ti rezistojë.
Një nxehtësi më pushtoi trupin aq fortë.
E dija që më do por s.guxoje t.më thotë.

Shikimit tënd të thellë në sy ngulitur.
Më ngjallë ndjenjën shpirtin përpëlitur.
Kisha humbur në botën e harruar pa ditë..
Ajo e thënë mes lotëve buzësh dridhur.

Largësisë rezistencë e fortë ekzistence.
Përditshmërisë vuaj mallë boshëtirë mungese.
Të rri me ty në njëzet e katër shtatë.
E pamundur jo ty je aq largë.

Të dua përtej çdo lotë dashurie..
Shtyjë ditët mallëzuar plot eksistencë.
E çmendur ziej pëbrenda përtej çdo xhelozie.
Përflakjet e shpirtit munguar përcjellë..

Shkroi!
Miranda Troci Derti!
Reç Dibër!