Në thembër të Akilit -nga e mirënjohura Elvira Zeneli

Elvira Zeneli

Në thembër të Akilit

Sa shpejt ikin vitet
Kujtimet gjithnjë e më shumë ngacmojnê shpirtin
Treten shikimet në rrugët ku ecēm
Ah ky mall, zërin ma ka ngjirur, e tharë
Mbi supe pandalshëm rëndon pesha e kohës,
E ti hareshëm më ulesh pranë i qeshur
Lehtë më prek përmallshëm e trupin ma ledhaton
Derisa më deh shpirtin e jotja dashuri…

Të bukurin sy kur ma hedh si rreze e parë kur agon
Si tërmet zemra përjeton dridhje,
Vullkani ndizet sa do të shpërthej
E gjaku lëviz me shkulme ndër vena.

E dashur, m’u lute me lot në sy;
Mos më ndëshko me fjalët e mia që ti thash pas dehjes së dashurisë
Aromën e zemrës veç tek unë e ke
Vërtet u mundova të largohem prej teje si nomad
Po, s’tê nxjerr dot prej gjakut tim,
Sepse më rrjedh nëpër dej si ujvarë
Më ushqen çdo ditë ashtu si një bimê e rrallë!
Tamam si ato që lindin mes shkretëtire.

I dashur ti ke dobësinë e Akilit,
E thembra jote jam unë ta dish.
Mallin tënd unë e kreh por se prish dot,
Mbi kujtesë e var aromën e nxehtë
Pastaj, e ndjej hapin tënd që largohet
E lamë njëri – tjetrin ftohtë në këtë natë të heshtur…