Bukowski dhe madheshtia e tij

“Njeriu që bota e përçmoi – ndërsa ai e mësoi atë si të jetohet.”

Charles Bukowski nuk donte të bëhej kurrë i rëndësishëm.
Lindi i varfër, babai e rrihte deri sa t’i shpërthente gjaku nga shpina, ndërsa shokët e klasës talleshin me fytyrën e tij plot plagë e akne.
U rrit në heshtje, jo sepse nuk kishte çfarë të thoshte, por sepse bota kurrë nuk kishte interes të dëgjonte.

Ai kaloi dymbëdhjetë vite të gjata duke punuar në postë, duke renditur letra, duke mbajtur çanta më të rënda se shpirti i tij.
Çdo natë kthehej në shtëpi, hapte një shishe të lirë vere dhe shkruante.
Jo për famë.
Jo për para.
Por sepse shkrimi ishte e vetmja gjë që e pengonte të zhdukej krejtësisht.

Ai shkruante për pijanecët, prostitutat, të thyerit – njerëzit që shoqëria bënte sikur nuk i shihte.
Shkruante për dhimbjen, ndyrësinë, vetminë, dhe disi, nga e gjitha ajo, krijonte poezi.
Të papërpunuar. Të shëmtuar. Të bukur.

Në moshën dyzet e nëntë vjeç, kur shumica e burrave heqin dorë nga ëndrrat, një botues i vogël i ofroi një marrëveshje:
“Lëre postën dhe vetëm shkruaj. Qiranë do ta paguaj unë, gjithë jetën.”

Bukowski mendoi një natë. Të nesërmen në mëngjes shkroi dorëheqjen:
“Kam dy mundësi — të rri në postë dhe të çmendem, ose të largohem dhe të shtirem si shkrimtar, duke vuajtur nga uria. Vendosa të vuaj nga uria.”

Ai dha dorëheqjen. Tre javë më vonë, përfundoi romanin e tij të parë: Posta.
Njeriu që bota e kishte injoruar, papritur fitoi një zë që nuk mund të heshte më.

Ai nuk u bë as i kulturuar, as i sjellshëm pas kësaj.
Vazhdoi të pinte shumë.
Vazhdoi të shante shpesh.
Por njerëzit e lexonin — sepse ishte i vërtetë.
Ai kurrë nuk gënjeu për ta bërë jetën të dukej më e bukur se ç’ishte.
Thjesht tregoi të vërtetën, dhe ajo mjaftoi.

Bukowski njëherë tha:

“Jeta jote është jeta jote.
Mos lejo që të ngjeshet në nënshtrim të lagësht.
Diku ekziston dritë.
Ndoshta nuk ka shumë dritë, por mjafton për të mundur errësirën.”

I tillë ishte ai — një njeri që jetoi në errësirë, por kurrë nuk pushoi së kërkuari dritën.
Nuk ishte hero.
Nuk ishte shenjtor.
Ishte thjesht një njeri i thyer që refuzoi të mbetej i thyer.

Dhe ndoshta prandaj fjalët e tij jetojnë ende — sepse diku thellë brenda vetes, të gjithë jemi pak si ai:
po përpiqemi të mbijetojmë në një botë pa lejuar që ajo të vrasë atë që ka mbetur nga shpirti ynë.

Prandaj, nëse ndonjëherë ndihesh i humbur, i vogël apo i padukshëm —
kujto Bukowskin.
Kujto njeriun që gjeti bukurinë në dhimbje, të vërtetën në shëmtim dhe lirinë në të qenit thjesht vetvetja.

“Do të vdesësh,
pa marrë parasysh si jeton.
Prandaj të paktën jeto me të vërtetë, para se ta bësh.”

~nga forumet e Bukowskit