At Gjergj Fishta, Luigj Gurakuqi dhe Ndre Mjeda përbëjnë tri shtyllat më të forta të letërsisë shqiptare, jo vetëm ndriçojnë

Elvira Zeneli Porta e ëndrrës! Ka ditë kur trishtimin e mbajmë në dorëZemra t’kurret prej dëshpërimitDhimbja vret minutat pa pushimUnë

TË DUA(romancë) Shtegut dashurisë pranverës vrapova.Të ndjej deri në ashtë më thellë ç.imagjinova.Atë zërin tënd melodioz më ndezë ëndërrën.E ndjeja

Nën hijen e arrës Nën hijen e arrës,ku fjala nuk kishte emër,rrinte heshtja – një premtim i pathënë.Gjethja e saj,

KUPTO, O MASHKULL Nuk është mëkat të duash,As të dashurosh,Por mëkat është,Kur tjetrit dashurinë do ia kushtëzosh. Ti, femër shqiptare,

Murmurimë (pa shkëlqim) Nuk më dhurove yje,as unaza buzë detit.Më dhe një batanije të ngrohtë,kur frynte veriu në shpirt. Nuk

Elvira Zeneli Pasdite vere Dikur fluturonin fletët vjeshtës pluhur prej ari ngjitej n’gishtërinjëE tash ari prej rrezeve t’erës lëkunden n’cepave

NJË COPËZ JETE QAN Më mungojnë kalldrëmet e qytetit tim.Ç’ donjëri prej tyre fsheh një histori.Mbi art të të parëve

Jeta jep mësime Jeta jep mësime të fshehta,në heshtje, pa zhurmë, pa lavdi.Herë të ngre si një ëndërr e lehtë,herë