Poezi mbresëlenese nga Elmije Ajazi

7 Shpirtra dhe 7 Zemra

Më duhej të kisha shtatë shpirtra:
Njëri për të duruar dhimbjen,
Njëri për të falur ata që më plagosën,
Njëri për të heshtur kur fjala digjte,
Njëri për të dashur kur dashuria dukej e pamundur,
Njëri për të besuar në dritë mes errësirës,
Njëri për të mbajtur botën mbi supet e mia,
Dhe një shpirt vetëm për ta shpëtuar vetveten.

Më duhej të kisha shtatë zemra:
Një zemër që rreh për barrën e jetës,
Një zemër që rreh për ata që dua,
Një zemër që ëndërron edhe kur bota thotë jo,
Një zemër që shëron plagët e padukshme,
Një zemër që ngrihet pas çdo rënie,
Një zemër që rreh për drejtësinë dhe të vërtetën,
Dhe një zemër që nuk pushon së luftuari kurrë.

Shtatë shpirtra dhe shtatë zemra.
Jo nga lindja, por nga beteja.
Jo nga dhurata, por nga plagët.
Çdo dhimbje më formoi,
Çdo humbje më mësoi,
Çdo lot më bëri më të fortë.

Forca ime nuk qëndron në heshtje,
As në rrëzimet e pashpresa,
Por në ngritjen time të pafund,
Në aftësinë për të dashur prapë,
Në guximin për të ecur përpara,
Edhe kur duart ishin bosh,
Edhe kur zemra ishte thyer.

Dhe sot,
Shtatë shpirtra dhe shtatë zemra –
Kjo është forca ime,
Kjo është dëshmia ime,
Kjo është trashëgimia që lë:
Se edhe në rrënoja, gruaja ringjallet.

Regensburg, më 2 shtator 2025