DASHURIA QË MUNDI KOHËN…(Rrëfim i frymëzuar nga gojëdhënat shqiptare) Në një fshat të largët malor, në kohën e Perandorisë Osmane,

Eh, jeshilja I pashëm, shtatëlartë,i ëmbël – vështirë zemrën t’ia rrëmbesh.Buzë mjaltë, shpirt zjarr,sytë jeshilë të huton nga larg. Hijeshi

Elvira Zeneli Mësuesja ime shëmbulli i duhur për mua. Për një nxënës, figura e mësuesit është aq e rëndësishme sa

Të dua, o i uruar U mbytëm në skëterrën e heshtjes,Heshtëm ndjenjat tona,Lamë krenarinë të na udhëheqë zemrën.Sa marrëzi! Stinët

Kam ra n’dashni Kam ra n’dashni, e mora vesh,nga mënyra si më shikon,si e ndjej në palcë,nga zjermi kur lëshojnë

Elvira Zeneli Vajza “problematike” e shkollës tonë! Kishte mbi tre muaj që kishte filluar shkolla. Atë ditë më erdhi në

KUNDËR HALLOWEEN-it Festa e Halloween-it është një shenjë e degradimit të shoqërisë, një mungesë e thellë respekti për njeriun dhe

KRENARIA E BURRITVetëm pak orë paskan kaluar nga biseda e funditPor paskam mall,Mall paskam sërish të flasS’di ç’lashë pa thënë,